Duchy. Owej parnej letniej nocy roiło się od nich wszędzie. Ich białe mgliste sylwetki unosiły się wokół starego cmentarza, który trzymał straż na urwisku nad jeziorem, bawiły się w chowanego za bluszczami zwisającymi z powykręcanych gałęzi łysych cyprysów, strzelających ku niebu nad atramentową taflą wody. Szeptały zapamiętale, a ich słowa ciurkały niczym krople wody przez mgłę, niemal tonąc w innych, bardziej namacalnych dźwiękach nocy. "Uciekaj. Uciekaj", wołały. Czy były to prawdziwe duchy, czy wytwory atmosfery i wyobraźni? Któż to mógł wiedzieć? Zresztą, czy to ważne?
Chyba muszę skończyć z szwendaniem się po dziwnych miejscach...
No i zmienić książki, które czytam...
]:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz